สารปนเปื้อนในอาหารก่อให้เกิดโรคร้าย!!         สารปนเปื้อนในอาหารส่วนใหญ่อาจเกิดจากความตั้งใจของเกษตรกรเอง เนื่องจากต้องการให้ผลผลิต เนื้อสัตว์สมบูรณ์แบบ สีสวยงาม ไร้ร่องรอยของสัตว์ และแมลงชอนไช ซึ่งผลกระทบนั้นทำให้เกิดโรคภัยต่างๆ ตามมามากมาย หนึ่งในนั้นคือโรคมะเร็ง หลายคนมักให้ความสนใจกับโรคมะเร็งเป็นหลักแต่หารู้ไม่มีอีกหลายโรคที่เสี่ยงเสียชีวิตมากกว่ามะเร็งถ้ามีการบริโภคอยู่เป็นประจำ โรคภัยจะเกิดขึ้นหากบริโภคสารปนเปื้อนเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง ได้แก่ 1.สารเร่งเนื้อแดง         เป็นสารเคมีกลุ่มเบต้าอะโกนิสต์ ( Beta-agonist ) เช่น ซาลบลูทามอล (Salbutamol ), เคลนบิวเทอรอล ( Clenbuterol ) ซึ่งปกติใช้เป็นยารักษาโรคหอบหืดในคนและสัตว์เท่านั้น แต่มีการลักลอบนำมาใช้ผสมอาหารสัตว์ เพื่อเพิ่มเนื้อแดงและลดไขมันตามความต้องการของตลาด         เมื่อบริโภคจะทำให้เกิดอาการมือสั่น กล้ามเนื้อกระตุก ปวดศีรษะ หัวใจเต้นเร็ว เป็นตะคริว คลื่นไส้ อาเจียน มีอาการทางประสาท มีผลกระทบต่อระบบหัวใจและหลอดเลือด ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับปริมาณที่ได้รับ ขอบคุณภาพจาก https://ath.moph.go.th/ ...

ซอยจุ๊!! เมนูขึ้นชื่อและวัฒนธรรมการกินของคนอีสาน      หากพูดถึงอาหารอีสานเมนูแรก ๆ ที่มักจะนึกถึงกันคือ ส้มตำ ลาบ และ “ซอยจุ๊” ซอยจุ๊เป็นอีกเมนูดังที่หลาย ๆ คนรู้จัก แม้คนบางกลุ่มนั้นจะเหยียดเมนูนี้เนื่องจากเป็นเมนูที่ทำจากเนื้อวัวดิบ เครื่องในดิบ แต่หากเราเปิดใจกับเมนูนี้เราจะได้รับรสชาติที่แปลกใหม่ พร้อมกับความเป็นเอกลักษณ์ของภาคอีสานรวมทั้งรสชาติและวัฒนธรรมการกินอีกด้วย ประวัติความเป็นมา “ซอยจุ๊”         ซอยจุ๊ มีความหมายว่า “หั่น” และ ”จิ้ม” เรียกได้ว่าเมนูเด็ดจากภาคอีสาน วิธีทำคือการนำเนื้อและเครื่องในเนื้อวัวดิบมาหั่นเป็นชิ้น ๆ พอดีคำ โดยไม่ต้องผ่านกรรมวิธีการปรุงให้สุกหรือปรุงรส และจะนิยมนำมากินกับน้ำจิ้มแจ่วขม พร้อมผักสด       นอกจากซอยจุ๊จะเป็นอาหารจานเด็ดจากแดนอีสานแล้ว ยังสะท้อนวัฒนธรรมอีสานที่ฝังรากลึก เนื่องจากตามปกติแล้วคนอีสานจะทำมาหากินด้วยการหาปลา ของป่า หรือพืชผักชนิดต่าง ๆ กิน แต่เมื่อมีเทศกาลหรือวันสำคัญจะมีการล้มสัตว์ใหญ่ โดยเฉพาะวัว เพื่อเตรียมอาหารมื้อพิเศษสำหรับจัดเลี้ยงพระ เฉลิมฉลอง ตลอดจนทำอาหารเลี้ยงแขก และเกิดเป็นเมนู “ซอยจุ๊เนื้อวัว” ...

ขี้เพี้ย กินได้จริงหรือ?        ในวัฒนธรรมการกินอาหารของคนอีสาน ขี้เพี้ยคือส่วนผสมรสเลิศและยังเป็นที่มาของรสชาติเอกลักษณ์ของภาคอีสานที่เรียกกันว่า “ขมอ่ำหล่ำ” ซึ่งมีอยู่ในหลาย ๆ เมนูของอีสานไม่ว่าจะเป็น อุเพี้ย ก้อยเนื้อหรือผสมเข้ากับน้ำจิ้มแจ่วจนกลายเป็นแจ่วขม ใช้จิ่มกับเมนูต่าง ๆ เช่น   เนื้อย่าง ซอยจุ๊ แจ่วฮ้อน แต่เนื่องด้วยขี้เพี้ยนั้นมาจากลำไส้ของวัวซึ่งทำให้หลายๆคนกังวลใจว่า   จะมีสิ่งแปลกปลอมเช่นแบคทีเรีย หรือพยาธิปนอยู่หรือไม่ ทำความรู้จักกับ “ขี้เพี้ย” กันก่อน       เพี้ยหรือขี้เพี้ย คือกากอาหารที่อยู่ในลำไส้ หรือก็คือมูลอ่อนของสัตว์ประเภทเคี้ยวเอื้อง ขี้เพี้ยที่ดีจะเป็นขี้เพี้ยที่อยู่ลำไส้ส่วนต้น ถัดจากถุงน้ำดี ขี้เพี้ยบริเวณนี้จะมีลักษณะเหลวเป็นน้ำ เป็นความละเอียด กากอาหารน้อย เรียกว่า “เพี้ยหัวดี” ซึ่งเป็นส่วนที่หาซื้อได้ยากมาก ๆ ส่วนขี้เพี้ยที่อยู่หลังจากส่วนนี้ไปจะมีกากอาหารมาก มีรสขมน้อยกว่าเพี้ยหัวดี ซึ่งมักเห็นได้ตามตลาดทั่วไปมักจะมัดบรรจุในลำไส้  อันตรายจริงไหม?        เนื่องจากเพี้ยก็คือของเสียที่อยู่ในลำไส้ส่วนต้น แน่นอนว่าต้องมีของเสีย เช่น พวกแบคทีเรียหรือ   ไข่พยาธิเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ไม่เป็นอันตรายต่อคนเนื่องจากไข่พญาติที่อยู่ในเพี้ยส่วนใหญ่ไม่เจริญเติบโตในร่างกายของมนุษย์ ...

ปัญหาเนื้อโคในไทยและการปรับตัวของบ้านสวนปอ      การเปิดเขตการค้าเสรี FTA ไทย – ออสเตรเลีย และไทย – นิวซีแลนด์ ในอัตราภาษี 0% ตั้งแต่ปี 2564 ทำให้เกิดการแข่งขันสูงของเนื้อโคไทยและเนื้อโคนำเข้าที่มีราคาต่ำกว่าและการนำเข้าเนื้อโคจากนิวซีแลนด์ 4,469.81 ตัน มูลค่า631.65 ล้านบาท      จึงเป็นประเด็นปัญหาโคเนื้อและผลิตภัณฑ์เนื้อโคของไทยไม่สามารถแข่งขันด้านต้นทุนและคุณภาพได้ในขณะที่ตลาดผู้บริโภคของประเทศเพื่อนบ้าน กลุ่มประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน (AEC) ทั้ง 10 ประเทศ มีความต้องการบริโภคของประชากรรวมกันทั้งหมดกว่า 640 ล้านคน  ส่วนตลาดผู้บริโภคภายในประเทศไทยนั้น มีปริมาณความต้องการเนื้อโคในประเทศประมาณ 1.49 ล้านตัว หรือคิดเป็นเนื้อโค 251 พันตัน มีปริมาณการผลิตจำนวน 1.424 ล้านตัว เพิ่มขึ้นจากปริมาณ0.780 ล้านตัว ของปี 2564 โดยปี 2561 – 2565 ความต้องการบริโภคเนื้อโคของไทยเพิ่มร้อยละ 0.15 ต่อปี ดังนั้นตลาดบริโภคเนื้อโคของไทยยังมีโอกาสเติบโตได้อีกมากโดยเฉพาะการบริโภคเนื้อโคคุณภาพระดับพรีเมียม(Premiumgrade) การผลิตโคเนื้อในประเทศไทย ...

จุดเริ่มต้นของบ้านสวนปอชุมชนทำนา แต่ทำเงินได้จากการขายโค!! จุดเริ่มต้นแรกของฟาร์มโคที่ชุมชนบ้านสวนปอ คือ ข้อจำกัดของพื้นที่ในหมู่บ้านสวนปอ ไม่มีต้นทุนในการทำอาชีพอื่นเลยนอกจากการทำนาและการเลี้ยงสัตว์หนึ่งในนั้นคือ”โค” แต่เนื่องจากเวลานั้นชาวบ้านยังไม่มีความรู้เกี่ยวกับโคมากนักจึงเลี้ยงแบบปล่อย ตามมีตามเกิดพร้อมทั้งปศุสัตว์ที่มีคนเดียวทั้งอำเภอ การดูแลทั้งชุมชนเป็นไปได้ยาก จนกระทั้งการจัดตั้งกลุ่มวิสาหกิจชุมชนเลี้ยงโคบ้านสวนปอ โดยนางสำรวย  บางสร้อย หรือ“แม่ตุ้ม” ที่ได้รับความรู้จากหน่วยงานต่าง ๆ มาเผยแพร่ให้กับคนในชุมชนได้รับความรู้เกี่ยวกับการเลี้ยงโคและการจัดการพื้นที่ การเตรียมพร้อม   การบริหารจัดการ  ทั้งนี้ยังได้รับเงินทุนสนับสนุนวิสาหกิจชุมชนจำนวนหนึ่ง พร้อมทั้งให้ความรู้เกี่ยวกับการปลูกหญ้าสำหรับอาหารโคสลับกับการทำนาเหมือนที่เคยทำมา         อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนความคิดของชาวบ้านเป็นไปได้ยากมากเพราะชาวบ้านติดกับวิถีชีวิต อาชีพเดิมอย่างการทำนาหรือหากชาวบ้านหันมาเลี้ยงโคแล้วแต่ก็ยังชินกับการปลูกข้าวมากกว่า ชาวบ้านจึงจับทางในการเลี้ยงโคไม่ได้ แต่ด้วเหตุการณ์ปี 61 ที่สภาพแห้งแล้งจึงปลูกข้าวไม่ขึ้น ทำให้ชาวบ้านเริ่มหันมาเลี้ยงโคพร้อมทั้งได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มวิสาหกิจชุมชนเลี้ยงโคบ้านสวนปอเรื่อยมา ไม่ว่าจะเป็นการให้ความรู้ แหล่งเงินทุน ชาวบ้านจึงจับทางถูกและเริ่มเพิ่มมูลค่าของโคได้ จึงสามารถทำรายได้มากกว่าการทำนา จนคนในชุมชนตั้งคำถามว่า ”อาชีพหลักคือทำนา อาชีพรองคือการเลี้ยงโคแต่การเลี้ยงโคกลับทำเงินได้มากกว่าการทำนาเสียอีก”   ชาวบ้านสวนปอทำอย่างไรจึงสามารถเพิ่มมูลค่าของโค แต่เดิมหมู่บ้านสวนปอเลี้ยงโคกันตามปกติอยู่แล้ว แต่ทำรายได้จากโคค่อนข้างน้อย เพราะการเลี้ยงแบบตามมีตามเกิดและพันธุ์ที่ชาวบ้านเลี้ยงกันจึงทำให้โคมีเนื้อน้อย ชาวบ้านเลยพากันแก้ไขกันใหม่หมดตั้งแต่เรื่องของพันธุ์โค การจัดสรรพื้นที่การเลี้ยง อาหาร แหล่งเงินทุน แหล่งการขาย และแหล่งความรู้อัพเดทข่าวสารเรื่องโค สายพันธุ์ หมู่บ้านได้เลือกพันธุ์โคบรามันเพราะสามารถเลี้ยงในอากาศร้อนได้ มีเนื้อและน้ำหนักที่เยอะราคาในตลาดจึงสูง พื้นที่เลี้ยงดู ...